ΒΡΩΜΟΒΡΥΣΗ ΑΜΦΕΙΑΣ ΕΝΑ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΜΜΕΝΟ ΧΩΡΙΟ
ίσως πολύ λίγοι γνωρίζουν από κοντά την ύπαρξη του χωριού μας που βρίσκεται ανατολικά και σε απόσταση δύο και πλέον χιλιομέτρων από τις πηγές του Παμίσου πίσω από τις βουνοκορυφές. Είναι διεσπαρμένο μέσα σε ατελείωτες χαράδρες και πλαγιές σε μήκος τεσσάρων περίπου χιλιομέτρων από τη μια άκρη στην άλλη και έχει σήμερα 380 κατοίκους που εργάζονται σκληρά για να ζήσουν. Στον ξένο επισκέπτη του δίνει απαίσια εντύπωση καθώς τα σπίτια του είναι κτισμένα σε απόσταση μεγάλη το ένα από το άλλο σε πετρώδες και άγριο έδαφος χωρίς νερό τρεχούμενο,χωρίς δρόμο που να το συνδέει την πρωτεύουσα του Δήμου των Αρφαρών ή τον Άγιο Φλώρο που είναι......αποικία του.Το χωριό μας υπήρχε από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και είναι πατρίδα του φιλικού και αρματολού Αθ. Δαγρέ που έπεσε στην άλωση της Τριπολιτσάς το 1821. Μολονότι δε είχε, την ευτυχία να έχει βουλευτή στα παλιά χρόνια το Κ. Δαγρέ γιό του Αθ. Δαγρέ όμως δεν αξιώθηκε καμίας προσοχής και κανένα κοινωφελές έργο δεν έγινε εδώ. Από την απελευθέρωση του και εδόθε, μέχρι το 1943 που έκανε με ενέργειές του το γεφύρι προς τα Αρφαρά ο τότε βουλευτής Ν.κάρτσωνας. Στα 1943-51 είχε την τύχη το χωριό για να το υπηρετήσει ως διδάσκαλος ο κ Δ. Γεωργακίλας, ένας φωτισμένος εκπαιδευτικός από την γειτονική μας Πολιανή. Αυτός κατόρθωσε να πείσει τους χωρικούς ότι με την προσωπική τους εργασία θα μπορούσαν να βελτιώσουν κάπως τη ζωή τους, μια και τους είχαν εγκαταλείψει στην τύχη τους και κράτος και πολιτικοί. Με την ηθική ενίσχυση του διδασκάλου τους,με έρανο μεταξύ τους με την προσωπική τους εργασία έκτισαν στο κέντρο του χωριού ένα ωραίο κτήριο ως κοινοτικό σχολείο. Είναι διώροφο. Κάτω στεγάζει και το γραφείο της Κοινότητας και επάνω είναι μια ευρύχωρη αίθουσα διδασκαλίας και η κατοικία του διδασκάλου σε συνεχόμενα δωμάτια. Σαν τελείωσε το σχολείο και το κοινοτικό γραφείο οι κάτοικοι άρχισαν αμέσως να εργάζονται για την διάνοιξη κατασκευής αμαξικής οδού προς τα Αρφαρά 4.500 ημερομίσθια διέθεσαν στην περίοδο 1951-1955 και ο δρόμος έχει προχωρήσει και έφτασε ως την άκρη του χωριού.
Μα χρειάζονται και έξοδα για την διάνοιξη του δρόμου και οι κοινότητα και οι χωριάτες είχαν εξαντληθεί. Ευτυχώς στη δύσκολη εκείνη στιγμή ευρέθη ο συχωριανός αντισυνταγματάρχης της χωροφυλακής Αγησ. Παπαδόπουλος που ήξερε τι αξία είχε για το χωριό ο δρόμος και με ενέργειά του το κράτος ενέκρινε μια πίστωση 30 χιλιάδες δραχμές που διατέθηκαν για εκρηκτικές ύλες, για εργαλεία κ.λ.π. Μα ο δρόμος δε τελείωσε χρειάζονταν δουλειά και έξοδα.Υπήρχε άλλοτε στην Αθήνα ένας σύλλογος Αμφείων. Εξακολουθεί άραγε να υπάρχει και αν ναι, τάχα δε θα μπορούσε να επιτύχει καμιά συμπληρωματική πίστωση δε θα μπορούσε να προκαλέσει το ενδιαφέρον των πολιτικών της κυβέρνησης. Θα πρόσφερε ο Σύλλογος μια ανεκτίμητη υπηρεσία στο χωριό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου