Ο θεσμός της προίκας υπήρχε από τα αρχαία χρόνια και αποτελούσε τη συμβολή της γυναίκας στον κοινό βίο. Τα κορίτσια από τα 17 τους έπρεπε να παντρεύονται διότι μετά τα 25 λέγονταν γεροντοκόρες, «έμεινε στο ράφι».
Τα ειδύλλια δεν ήταν συνηθισμένα. Τα συνοικέσια γίνονταν από προξενήτρες / προξενητάδες και σ’ αυτά γινόταν και το παζάρι για την προίκα. Συνήθως η προίκα αποτελούνταν από ρούχα (υφαντά, κεντίδια, σεντόνια, πεσέτες, κουζινικά, κ.λ.π.), αλλά και, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας της νύφης, χωράφια, ζώα, σπίτια, λίρες και κοσμήματα.
Οι γονείς κάθε κοπέλας προσπαθούσαν από τα μικρά χρόνια της μέχρι τη στιγμή που θα την ζητούσε κάποιος να συλλέξουν όση περισσότερη προίκα μπορούσαν για να παντρευτεί. Και κάθε κοπέλα προσπαθούσε να κεντά, να πλέκει και να υφαίνει συνεχώς, ώστε να έχει όλα τα απαραίτητα για το γάμο.
Πριν το γάμο φίλες της νύφης, συγγενείς και γειτόνισσες μαζεύονταν για να πλύνουν και να σιδερώσουν την προίκα.
Μια – δυο μέρες πριν το γάμο άπλωναν την προίκα όλη μέρα για την δουν οι συγχωριανοί, να καμαρώσουν τη χρυσοχέρα νύφη, να «ράνουν» τα καλότυχα, να πουν τα «καλορίζικα» και να ασημώσουν με ασημένια και χρυσά νομίσματα…
Λίγο πριν το γάμο, με συνοδεία οργάνων, φόρτωναν την προίκα στα μουλάρια, τα κάρα ή τα αυτοκίνητα και την πήγαιναν στο σπίτι που θα έμενε το ζευγάρι. Η μητέρα της νύφης έδενε άσπρα μεταξωτά μαντήλια στην κεφαλαριά των αλόγων ή στους καθρέπτες των αυτοκινήτων και ή πομπή ξεκινούσε. Εκεί οι φίλες της νύφης έστρωναν το κρεβάτι με τα καλύτερα στρωσίδια και έριχναν πάνω ροδοπέταλα, ρύζι, νομίσματα και ένα μικρό αγόρι, για να ‘ναι γιός το πρώτο παιδί του ζευγαριού.
Σήμερα οι αντιλήψεις γύρω από το θεσμό της προίκας έχουν εκλείψει και στην Ελλάδα η προίκα καταργήθηκε με νόμο του 1983. Πηγή: Νοσταλγικά μονοπάτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου