Αμφιθέα = ΒΡΩΜΟΒΡΥΣΗ Τη σημερινή ονομασία την πήρε το 1957
το Ονομα Βρωμόβρυση με Ω το ειχε τουλαχιστον απο το 1704
βρώμα == τροφή
βρύση == νερό ( Η τροφή ετρεχε σαν το νερό,ηταν χειμαδιό και πέρναγαν καλά)
1. (τὸ) βρῶμα (=φάγωμα) < βιβρώσκω (=τρώω)
Ἡ ἐσφαλμένη ἐτυμολογία ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν λέξη «(τὸ) βρῶμα» (<βιβρώσκω) ποὺ προκάλεσε σύγχυση μὲ τὴν λέξη «(ἡ) βρόμα».καθὼς στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραφὴ ὑπάρχει ἡ φράση «σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία» δλδ σκωλήκων τροφή και δυσωδία ,
ποὺ προκάλεσε μία σύγχυση μεταξὺ τῶν λέξεων ἀλλὰ καὶ στὴν ἔννοια.
Ἐπίσης τὸ ὅτι ὡρισμένοι κρότοι ἀκολουθοῦνται ἀπὸ δυσοσμία ενέτεινε κάπως τὴν ἔννοια τῆς λέξης «βρόμα» ὥστε νὰ σημαίνει «δύσοσμία» καὶ ἐν συνεχείᾳ «ἀκάθαρσία» ὅπως σήμερα.
Η λέξη «βρώμα» σαφώς και έχει ορθή γραφή με ωμέγα και όχι με όμικρον. Είναι μέγα σφάλμα να ετυμολογείται, όπως υπεστηρίχθη, από το αρχαίον βρόμος, βρομώ, δηλ. κάνω κρότο… «…επειδή ορισμένοι χαρακτηριστικοί κρότοι ακολουθούνται από δυσοσμία»! Αυτό είναι πέρα για πέρα παρετυμολογία. Η λέξη «βρόμος» στην αρχ. ελληνική είναι λέξη καθαρά μεγαλοπρεπής και χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον τρομερό θόρυβο της βοής του πυρός («πυρός πέλει βρόμος» Ιλ. Ξ 396), της τρικυμίας, των πολεμικών τυμπάνων, των ίππων, του ανέμου, των ηφαιστείων, της βροντής («νιφάδος βρόμος» Αισχ. Θηβ. 213)… πρβλ. «Ζευς Βρόμιος» κλπ. κλπ… Η λέξη «βρώμα» σημαίνει αρχικώς φαγητόν, εκ του ρ. βιβρώσκω. Πώς επήρε την σημερινή της έννοια την τόσο απομακρυσμένη της αρχικής; από την παροιμιακή ρήση των γραφών «σκωλήκων βρώμα και δυσωδία», εκεί δηλαδή που κάποτε θα καταλήξει ο άνθρωπος. Η εκδοχή είναι αρκετά αληθοφανής, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι και σήμερα έτσι ακριβώς περιγράφεται η συσσώρευση ρύπου: «βρώμα και δυσωδία». Ακόμη όμως και αν δεν δεχθούμε την εκδοχή αυτή, τα Λεξικά της Ελληνικής είναι σαφέστατα και ως προς την δυσώδη έννοια του όρου «βρώμα», όταν αυτή δεν σημαίνει φαγητόν, πάντοτε όμως εκ του ρ. βιβρώσκω
Μετά την απελευθέρωση το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος είχε ανάγκη από ένα διοικητικό και οργανωτικό σχήμα
που θα επέτρεπε την ιδανικότερη διοικητική και οικονομική ανάπτυξη. Έτσι την περίοδο της αντιβασιλείας πραγματοποιείται η πρώτη προσπάθεια διοικητικής διαίρεσης της χώρας σε νομούς, επαρχίες και δήμους με το
να συνταχθεί σχέδιο νόμου “περί δήμων” στη γερμανική γλώσσα, που αμέσως μεταφράστηκε στην ελληνική, το οποίο απορρίφθηκε γιατί ήταν κατά κοινή ομολογία ξεκομμένο από την ελληνική πραγματικότητα.
Μετά απ΄αυτό η Γραμματεία Εσωτερικών δημιούργησε πενταμελή γνωμοδοτική επιτροπή να μελετήσει σε βάθος το θέμα. Την επιτροπή αποτελούσαν οι: α. Μαύρος, νομάρχης Αργολίδας και Κορινθίας, β. Θεοχάρης, σύμβουλος γραμματείας εσωτερικών, γ. Σχινάς, σύμβουλος γραμματείας εκκλησιαστικών και δημόσιας εκπαίδευσης,
δ. Κένταυρος, σύμβουλος γραμματείας οικονομικών, ε. Παλαιολόγος, έφορος του δημοσίου αγροκτήματος της
Τύρινθας.
Η επιτροπή αυτή σε 107 ημέρες (15/6 έως 2/10/1833) συνέταξε και κατάθεσε σχέδιο νόμου, προσαρμοσμένο αυτή
τη φορά, όσο βέβαια ήταν δυνατόν, στην ελληνική πραγματικότητα. Έγινε μάλιστα προσπάθεια στις διοικητικές
αυτές διαιρέσεις να δοθούν ελληνικά ονόματα. ‘Ετσι ο δήμος Τρίκκης από το αρχαίο χωριό Τρίκκα.
Στις 27-12-1833 υπογράφτηκε το Β.Δ. “Περί του σχηματισμού και της διαιρέσεως των δήμων” που δημοσιεύθηκε
στο ΦΕΚ 3/10-1-1834 και αποτελείτο από 124 άρθρα.
Με το διάταγμα αυτό εξασφαλίζονταν οι προϋποθέσεις για διαίρεση της επικράτειας σε δήμους δίνοντας στους
νεοϊδρυθέντες δήμους διπλό χαρακτήρα:
α. Ο δήμος αποτελούσε νομικό πρόσωπο με αυτοδιοίκηση των δικών του υποθέσεων, και
β. Ο δήμος αποτελούσε εδαφική και διοικητική περιφέρεια του Κράτους.
Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα βασικά του άρθρα.
Το άρθρο 2 προβλεπε μεταξύ των άλλων ότι:
“τα όρια των δήμων και περιοχών θέλουν τεθή λαμβανομένης επιμελώς υπ΄όψιν της φυσικής τοποθεσίας…”
Το άρθρο 4 όριζε τις προϋποθέσεις των οικισμών που θα σχημάτιζαν δήμο: “παν χωρίον, έχον τουλάχιστον 300
κατοίκους δύναται να σχηματίση ίδιον δήμον, με ιδίαν δημοτικήν αρχήν… μικρότερα χωρία, σποράδην κείμεναι
οικίαι, μύλοι και άλλαι οικοδομαί πρέπει να ενωθούν εις δήμους ή μετ’ αλλήλων ή με πλησίον τι κείμενον μεγαλύτερον χωρίον, να προσηλωθούν προς το παρόν εις τον πλησιέστερον δήμον. Κατά τούτο δε θέλουν ληφθή
μετ΄επιστασίας υπ΄όψιν αι υπάρχουσαι σχέσεις και συγκοινωνίαι…”
Το άρθρο 7 ξεχώριζε τους δήμους με βάση τον πληθυσμό τους σε τρεις κατηφορίες:
α. δήμος Α΄τάξης: Ήταν ο δήμος που είχε πληθυσμό τουλάχιστον 10.000 κατοίκους.
β. δήμος Β’ τάξης : ‘Ηταν ο δήμος που είχε τουλάχιστον 2.000 κατοίκους.
γ. δήμος Γ΄τάξης: Ήταν ο δήμος που είχε λιγότερους από 2.000 κατοίκους.
Συνολικά σ’ όλο το Ελληνικό Κράτος ιδρύθηκαν το 1836, 455 δήμοι.
Με αυτό τον τρόπο η αντιβασιλεία οργάνωσε την πολιτική διοίκηση του Κράτους διαιρώντας την επικράτεια σε
Νομαρχίες με νομαρχιακά συμβούλια και σε δήμους με δημοτικά συμβούλια και δημάρχους διορισμένους
από το βασιλιά μεταξύ των τριών εκλεγμένων υποψηφίων. Την εποχή αυτή μόνο τα νομαρχιακά και επαρχιακά
συμβούλια εκλέγονταν από το λαό. Την ίδια τακτική ακολούθησε και ο Όθωνας όταν ενηλικιώθηκε.
Το 1835 δημιουργήθηκαν στα σημερινά όρια της Μεσσηνίας 56 δήμοι οι οποίοι είχαν διάρκεια ζωής μόνο πέντε χρόνια αφού, το 1840, συγχωνεύθηκαν σε 29 για λειτουργικούς λόγους.
Μεταξύ των δήμων του 1835 ήταν:
9. ΔΗΜΟΣ ΑΡΙΟΣ: Ασλάναγα, Μπαλιάγα, Γκορτσόγλη, Γκλιάτα, Μπάστα, Γαϊδοροχώρι, Βραχάταγα,Πήδημα
και Μπισμπάρδι.
10. ΔΗΜΟΣ ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΟΥΣ: Μουσταφάμπασα, Λοϊ, Στρέφι, Σαμπάκαλφα, Κουτήφαρι, Ζαπάντι, και Δραγάρι.
20. ΔΗΜΟΣ ΕΥΑΣ: Ναζήρι, Καλαμαρά, Ανδρούσα, Αλουποχώρι, Δρουμάσι, Βασιλάδα, Λέζι, Χασάμπασα, Μπουρνάζι,
και Επάνω Νταλακλή.
24. ΔΗΜΟΣ ΙΘΩΜΗΣ: Απάνω Μαυρομάτι,Σιμίζα, Σάμαρι, Μπέτσι και Γκολέμι.
41. ΔΗΜΟΣ ΠΑΜΙΣΟΥ: Νησί, Κάτω Μαυρομάτι, Λυκοτρόφου, Τζιτζόρι και Μάδενα.
53. ΔΗΜΟΣ ΤΡΙΚΚΗΣ: Καρτερόλι,Πιπερίτσα,Γαϊδουροχώρι, Βρομόβρυση, Αϊδίνι, Αλητσελεπή, Κούρταλι και Σπιτάλια.
55. ΔΗΜΟΣ ΥΑΜΕΙΑΣ: Πεντιά, Κλήμα, Μαγκανιακό, Δραϊνα, Ζαγάρενα, Κυνηγού, Ξηροκάσι, Ράδου, Πουλίτσι, Μάνεση και κάτω Νταλακλή.
Από τα αρχεία της εφημερίδας “ΦΩΝΗ”
το Ονομα Βρωμόβρυση με Ω το ειχε τουλαχιστον απο το 1704
βρώμα == τροφή
βρύση == νερό ( Η τροφή ετρεχε σαν το νερό,ηταν χειμαδιό και πέρναγαν καλά)
1. (τὸ) βρῶμα (=φάγωμα) < βιβρώσκω (=τρώω)
Ἡ ἐσφαλμένη ἐτυμολογία ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν λέξη «(τὸ) βρῶμα» (<βιβρώσκω) ποὺ προκάλεσε σύγχυση μὲ τὴν λέξη «(ἡ) βρόμα».καθὼς στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραφὴ ὑπάρχει ἡ φράση «σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία» δλδ σκωλήκων τροφή και δυσωδία ,
ποὺ προκάλεσε μία σύγχυση μεταξὺ τῶν λέξεων ἀλλὰ καὶ στὴν ἔννοια.
Ἐπίσης τὸ ὅτι ὡρισμένοι κρότοι ἀκολουθοῦνται ἀπὸ δυσοσμία ενέτεινε κάπως τὴν ἔννοια τῆς λέξης «βρόμα» ὥστε νὰ σημαίνει «δύσοσμία» καὶ ἐν συνεχείᾳ «ἀκάθαρσία» ὅπως σήμερα.
Η λέξη «βρώμα» σαφώς και έχει ορθή γραφή με ωμέγα και όχι με όμικρον. Είναι μέγα σφάλμα να ετυμολογείται, όπως υπεστηρίχθη, από το αρχαίον βρόμος, βρομώ, δηλ. κάνω κρότο… «…επειδή ορισμένοι χαρακτηριστικοί κρότοι ακολουθούνται από δυσοσμία»! Αυτό είναι πέρα για πέρα παρετυμολογία. Η λέξη «βρόμος» στην αρχ. ελληνική είναι λέξη καθαρά μεγαλοπρεπής και χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον τρομερό θόρυβο της βοής του πυρός («πυρός πέλει βρόμος» Ιλ. Ξ 396), της τρικυμίας, των πολεμικών τυμπάνων, των ίππων, του ανέμου, των ηφαιστείων, της βροντής («νιφάδος βρόμος» Αισχ. Θηβ. 213)… πρβλ. «Ζευς Βρόμιος» κλπ. κλπ… Η λέξη «βρώμα» σημαίνει αρχικώς φαγητόν, εκ του ρ. βιβρώσκω. Πώς επήρε την σημερινή της έννοια την τόσο απομακρυσμένη της αρχικής; από την παροιμιακή ρήση των γραφών «σκωλήκων βρώμα και δυσωδία», εκεί δηλαδή που κάποτε θα καταλήξει ο άνθρωπος. Η εκδοχή είναι αρκετά αληθοφανής, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι και σήμερα έτσι ακριβώς περιγράφεται η συσσώρευση ρύπου: «βρώμα και δυσωδία». Ακόμη όμως και αν δεν δεχθούμε την εκδοχή αυτή, τα Λεξικά της Ελληνικής είναι σαφέστατα και ως προς την δυσώδη έννοια του όρου «βρώμα», όταν αυτή δεν σημαίνει φαγητόν, πάντοτε όμως εκ του ρ. βιβρώσκω
Μετά την απελευθέρωση το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος είχε ανάγκη από ένα διοικητικό και οργανωτικό σχήμα
που θα επέτρεπε την ιδανικότερη διοικητική και οικονομική ανάπτυξη. Έτσι την περίοδο της αντιβασιλείας πραγματοποιείται η πρώτη προσπάθεια διοικητικής διαίρεσης της χώρας σε νομούς, επαρχίες και δήμους με το
να συνταχθεί σχέδιο νόμου “περί δήμων” στη γερμανική γλώσσα, που αμέσως μεταφράστηκε στην ελληνική, το οποίο απορρίφθηκε γιατί ήταν κατά κοινή ομολογία ξεκομμένο από την ελληνική πραγματικότητα.
Μετά απ΄αυτό η Γραμματεία Εσωτερικών δημιούργησε πενταμελή γνωμοδοτική επιτροπή να μελετήσει σε βάθος το θέμα. Την επιτροπή αποτελούσαν οι: α. Μαύρος, νομάρχης Αργολίδας και Κορινθίας, β. Θεοχάρης, σύμβουλος γραμματείας εσωτερικών, γ. Σχινάς, σύμβουλος γραμματείας εκκλησιαστικών και δημόσιας εκπαίδευσης,
δ. Κένταυρος, σύμβουλος γραμματείας οικονομικών, ε. Παλαιολόγος, έφορος του δημοσίου αγροκτήματος της
Τύρινθας.
Η επιτροπή αυτή σε 107 ημέρες (15/6 έως 2/10/1833) συνέταξε και κατάθεσε σχέδιο νόμου, προσαρμοσμένο αυτή
τη φορά, όσο βέβαια ήταν δυνατόν, στην ελληνική πραγματικότητα. Έγινε μάλιστα προσπάθεια στις διοικητικές
αυτές διαιρέσεις να δοθούν ελληνικά ονόματα. ‘Ετσι ο δήμος Τρίκκης από το αρχαίο χωριό Τρίκκα.
Στις 27-12-1833 υπογράφτηκε το Β.Δ. “Περί του σχηματισμού και της διαιρέσεως των δήμων” που δημοσιεύθηκε
στο ΦΕΚ 3/10-1-1834 και αποτελείτο από 124 άρθρα.
Με το διάταγμα αυτό εξασφαλίζονταν οι προϋποθέσεις για διαίρεση της επικράτειας σε δήμους δίνοντας στους
νεοϊδρυθέντες δήμους διπλό χαρακτήρα:
α. Ο δήμος αποτελούσε νομικό πρόσωπο με αυτοδιοίκηση των δικών του υποθέσεων, και
β. Ο δήμος αποτελούσε εδαφική και διοικητική περιφέρεια του Κράτους.
Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα βασικά του άρθρα.
Το άρθρο 2 προβλεπε μεταξύ των άλλων ότι:
“τα όρια των δήμων και περιοχών θέλουν τεθή λαμβανομένης επιμελώς υπ΄όψιν της φυσικής τοποθεσίας…”
Το άρθρο 4 όριζε τις προϋποθέσεις των οικισμών που θα σχημάτιζαν δήμο: “παν χωρίον, έχον τουλάχιστον 300
κατοίκους δύναται να σχηματίση ίδιον δήμον, με ιδίαν δημοτικήν αρχήν… μικρότερα χωρία, σποράδην κείμεναι
οικίαι, μύλοι και άλλαι οικοδομαί πρέπει να ενωθούν εις δήμους ή μετ’ αλλήλων ή με πλησίον τι κείμενον μεγαλύτερον χωρίον, να προσηλωθούν προς το παρόν εις τον πλησιέστερον δήμον. Κατά τούτο δε θέλουν ληφθή
μετ΄επιστασίας υπ΄όψιν αι υπάρχουσαι σχέσεις και συγκοινωνίαι…”
Το άρθρο 7 ξεχώριζε τους δήμους με βάση τον πληθυσμό τους σε τρεις κατηφορίες:
α. δήμος Α΄τάξης: Ήταν ο δήμος που είχε πληθυσμό τουλάχιστον 10.000 κατοίκους.
β. δήμος Β’ τάξης : ‘Ηταν ο δήμος που είχε τουλάχιστον 2.000 κατοίκους.
γ. δήμος Γ΄τάξης: Ήταν ο δήμος που είχε λιγότερους από 2.000 κατοίκους.
Συνολικά σ’ όλο το Ελληνικό Κράτος ιδρύθηκαν το 1836, 455 δήμοι.
Με αυτό τον τρόπο η αντιβασιλεία οργάνωσε την πολιτική διοίκηση του Κράτους διαιρώντας την επικράτεια σε
Νομαρχίες με νομαρχιακά συμβούλια και σε δήμους με δημοτικά συμβούλια και δημάρχους διορισμένους
από το βασιλιά μεταξύ των τριών εκλεγμένων υποψηφίων. Την εποχή αυτή μόνο τα νομαρχιακά και επαρχιακά
συμβούλια εκλέγονταν από το λαό. Την ίδια τακτική ακολούθησε και ο Όθωνας όταν ενηλικιώθηκε.
Το 1835 δημιουργήθηκαν στα σημερινά όρια της Μεσσηνίας 56 δήμοι οι οποίοι είχαν διάρκεια ζωής μόνο πέντε χρόνια αφού, το 1840, συγχωνεύθηκαν σε 29 για λειτουργικούς λόγους.
Μεταξύ των δήμων του 1835 ήταν:
9. ΔΗΜΟΣ ΑΡΙΟΣ: Ασλάναγα, Μπαλιάγα, Γκορτσόγλη, Γκλιάτα, Μπάστα, Γαϊδοροχώρι, Βραχάταγα,Πήδημα
και Μπισμπάρδι.
10. ΔΗΜΟΣ ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΟΥΣ: Μουσταφάμπασα, Λοϊ, Στρέφι, Σαμπάκαλφα, Κουτήφαρι, Ζαπάντι, και Δραγάρι.
20. ΔΗΜΟΣ ΕΥΑΣ: Ναζήρι, Καλαμαρά, Ανδρούσα, Αλουποχώρι, Δρουμάσι, Βασιλάδα, Λέζι, Χασάμπασα, Μπουρνάζι,
και Επάνω Νταλακλή.
24. ΔΗΜΟΣ ΙΘΩΜΗΣ: Απάνω Μαυρομάτι,Σιμίζα, Σάμαρι, Μπέτσι και Γκολέμι.
41. ΔΗΜΟΣ ΠΑΜΙΣΟΥ: Νησί, Κάτω Μαυρομάτι, Λυκοτρόφου, Τζιτζόρι και Μάδενα.
53. ΔΗΜΟΣ ΤΡΙΚΚΗΣ: Καρτερόλι,Πιπερίτσα,Γαϊδουροχώρι, Βρομόβρυση, Αϊδίνι, Αλητσελεπή, Κούρταλι και Σπιτάλια.
55. ΔΗΜΟΣ ΥΑΜΕΙΑΣ: Πεντιά, Κλήμα, Μαγκανιακό, Δραϊνα, Ζαγάρενα, Κυνηγού, Ξηροκάσι, Ράδου, Πουλίτσι, Μάνεση και κάτω Νταλακλή.
Από τα αρχεία της εφημερίδας “ΦΩΝΗ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου