Η πυροστιά της γιαγιάς, εικόνα που μας συνδέει με αναμνήσεις μιας άλλης εποχής !!!

Η Πυροστιά αποτελείται από τρεις μικρές σιδερόβεργες κολλημένες μεταξύ τους στις άκρες τους έτσι που να σχηματίζουν ένα τρίγωνο, με τρία πόδια πάλι από το ίδιο υλικό. Τα πόδια εκεί που πατούν, συνήθως είναι λίγο στραβωμένα προς τα έξω και πλατύτερα, με πέλμα θα έλεγα, για να είναι σταθερή, ιδίως όταν χρησιμοποιείται..


Η πυροστιά στο ύπαιθρο και πατάει σε σκέτο χώμα, οπότε είναι εύκολο να γείρει με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα, δηλαδή, και το χειρότερο είναι, να χυθεί το φαί. Παλιότερα τις πυροστιές τις έφκιαχναν οι παραδοσιακοί σιδεράδες στο αμόνι, από κομμάτια σίδερο, ότι εύρισκαν, και δουλεύοντάς τα στη φωτιά και στο αμόνι, προσπαθούσαν να τα στρογγυλέψουν, να τα ευπρεπίσουν, αλλά το χειροποίητο φαίνονταν και για όσους ξέρουν, είχε τη χάρη του. Αργότερα κυκλοφόρησαν οι «έτοιμες» από σιδερόβεργες στρόγγυλες, αλλά στο χωριό, δε νομίζω να αγόρασε κανείς τέτοια πυροστιά, μια και όλα τα σπίτια είχαν τις παλιές οι οποίες μπορεί να σκούριασαν λίγο, αλλά νομίζω ότι και σήμερα άμα τις χρειαστεί η νοικοκυρά είναι έτοιμες να δεχθούν τα . . .οπίσθια της κατσαρόλας μπορεί και τής μουτζουρωμένης και χοντρούλας . . μπακράτσας, (1) ακόμα και το παχύσαρκο καζάνι με τις δυο χειρολαβές.


Είναι ανθεκτικές οι Πυροστιές και η μόνη φθορά τους συνήθως παρατηρείται στα πόδια εκεί που πατούν, γιατί είναι πιο λεπτά και φθείρονται νωρίτερα από το πάνω μέρος. Αλλά και αλλού, σε μας δηλαδή, από κει από τα πόδια ξεκινάει το «σλούμ’ζμα» (2 ) κι’ από την ανημποριά των ποδιών συνήθως δίνουμε στον γέρο τον χαρακτηρισμό «ερείπιο», γιατί δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κάποιον έτσι, να πεις ότι είναι ερείπιο, επειδή δεν μπορεί να κουνήσει με ευκολία τα χέρια του, ή επειδή ψάχνει να βρει άλλα (πρώην. . . εργαλεία) και. . . δυσκολεύεται. Φτάνει όμως και, Η Πυροστιά κάποτε, ήταν απαραίτητη σε κάθε σπίτι, μέχρι που περιορίστηκε η χρήση της όταν κυκλοφόρησαν οι γκαζιέρες με φυτίλι ή και χωρίς φυτίλι, και όταν ο κόσμος αντικατέστησε την όρθια ξυλόσομπα με την πλαγιαστή «Μασίνα» στην οποία εκτός της ζιέστας, (3 ) η νοικοκυρά μπορούσε και να μαγειρέψει επάνω της, αλλά και να ψήσει πίττα ή ότι άλλο στο θάλαμο με την πόρτα που είχε στο αριστερό της μέρος. Το τελικό χτύπημα όμως η Πυροστιά το δέχτηκε από τις συσκευές υγραερίου και πολύ αργότερα, από την ηλεκτρική κουζίνα. Τότε επί εποχής Πετρογκαζ (!!) ήταν που γκρεμίστηκαν τα τζάκια και έμειναν μόνο οι καμινάδες να θυμίζουν την «αρχοντιά (;)» μιας άλλης εποχής, και δυστυχώς (ιδίως για τους μακαρίτες), μαζί με το γκρέμισμα των τζακιών, εξαφανίστηκαν και οι φωτογραφίες τους που υπήρχαν αραδιασμένες στα περβάζια τους, καταδικασμένες σήμερα αν υπάρχουν ακόμα, να κιτρινίζουν και να κλαιν τη μοίρα τους σε κάποιο συρτάρι. Και μετά απ’ αυτό, οι Πυροστιές κρεμάστηκαν στα κατώια και για να μην εμποδίζουν κρεμάστηκαν ψηλά, με τα πόδια προς τα έξω να χαζεύουν τα ντουβάρια, να πλέκουν σταυρωτά ανάμεσα στα πόδια τους οι αράχνες τις «παγκουτσίνες» τους, (4 ) και να κάνουν τα ποντίκια . . .μονόζυγο . . .Εκεί στέκονται οι Πυροστιές που βγήκαν στη σύνταξη και στην εφεδρεία, περασμένες και κρεμασμένες στα μακριά αχρησιμοποίητα από χρόνια «κουσσόξυλα», στα μισοφκιαγμένα στειλιάρια και στα μηλιαδίσια δικράνια, που εξέχουν ανάμεσα στα πατόξυλα, και περιμένουν κι’ αυτά όλα να τα ανακαλέσουν, στην . . .ενεργό υπηρεσία, αλλά. . .αλλά .. .η μόνη ελπίδα τους είναι να βρεθούν σε κάποιο μουσείο. .. Και όλα αυτά, Πυροστιές, παλάντζες, καντάρια, τσεκούρια, πριόνια, και άλλα πολλά, μένουν ακόμα εκεί, σαν εγκεφαλικός ομφάλιος λώρος που μας δένει με πρόσωπα άλλης εποχής και κάνοντας τους περίεργους πιτσιρικάδες να απορούν ρωτώντας για την προέλευση και τη χρησιμότητά τους .

Πηγή: Η ζωή είναι όμμορφη.

Τα παραδοσιακά Ελληνικά φαγητά που "χάθηκαν"...

Η μπομπότα, η θρεψίνη, το ζαχαρόψωμο και άλλα τρόφιμα «των φτωχών» που χόρταιναν τους Έλληνες τον περασμένο αιώνα.

Η μπομπότα
Γνωστή και ως το ψωμί ή η πίτα των φτωχών, η μπομπότα ήταν η εναλλακτική του σπάνιου σε δύσκολες περιόδους αλευριού από σιτάρι. Ήταν στην ουσία ένας χυλός από καλαμποκάλευρο, αλατισμένο νερό και λάδι, αυγό ή κάποια γέμιση, αν υπήρχε.

Θρεψίνη και πετιμέζι
Ως την δεκαετία του ’60, τότε που δεν υπήρχαν… πραλίνες φουντουκιού και maple syrup για να αλείφουμε στο ψωμί, οι φέτες αλείφονταν κατά κόρον με πετιμέζι ή θρεψίνη. Το πετιμέζι είναι το παχύρρευστο προϊόν που προκύπτει από τον μούστο των σταφυλιών, ενώ η θρεψίνη, που κυκλοφορούσε στο εμπόριο σε κουτί με μια χαρακτηριστικότατη φωτογραφία ενός μικρού παιδιού, ήταν μια κρέμα που αποκαλούταν και σταφιδίνη, επίσης από τα σταφύλια.

Αυτό ήταν το πιο συνηθισμένο και θρεπτικό κολατσιό των παιδιών τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Ζαχαρόψωμο
Μια φέτα ψωμί με ζάχαρη ήταν ο πιο γρήγορος και οικονομικός τρόπος να ξεκινήσουν τα παιδιά τη μέρα τους πριν φύγουν για το σχολείο, τις περασμένες δεκαετίες. Η «συνταγή» είναι πολύ απλή: Το ψωμί απλώς βρεχόταν ελαφρώς με νερό και πασπαλιζόταν με ζάχαρη.

Μπλουγούρι και τραχανάς
Στην ύπαιθρο το μπλουγούρι (γνωστό πλέον ευρέως ως πλιγούρι) και ο τραχανάς ήταν πάντα χειροποίητα και πιο διαδεδομένα από τα ζυμαρικά όπως τα μακαρόνια και το ρύζι που μπήκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην κουζίνα και κέρδισαν το… μονοπώλιο των συνοδευτικών στα πιάτα.

Το πλιγούρι είναι ψιλό δημητριακό από αποξηραμένο σιτάρι και ο τραχανάς, ξινός ή γλυκός, είναι ζυμαρικό φτιαγμένο από αλεύρι και γάλα ή γιαούρτι. 

Πηγή:Καστελλανοι Μεσης

Χρόνια Πολλά με Υγεία και Αγάπη! Καλή Ανάσταση σε όλους !

Καλημέρα και καλή Μεγάλη Εβδομάδα.

  Ξεκίνησε η Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας.
Προσευχη Προσήλωση και να θυμόμαστε πάντα. η προσευχή  είναι αναγκαία αλλά όχι μόνο όταν βρισκόμαστε στην εκκλησία.
Η πίστη δεν είναι κάτι που νοιωθεις πηγαίνοντας μόνο στην εκκλησία.
Η πίστη και η προσευχή υπάρχουν και γίνονται παντού και αφού φέτος είναι τέτοια η κατάσταση προσευχόμαστε από το σπίτι μας, και του χρόνου να είμαστε όλοι γεροί να γιορτάσουμε την μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης στις εκκλησίες μας, με όλα μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Αλώνισμα στο Πεύκο (Μπάλα Μεσσηνίας) το μουλάρι είναι η Φούλα μας....

Το παραδοσιακό αλώνισμα

    Απλώνονται πάνω στο πέτρινο αλώνι τα δεμάτια, κόβονται τα δεματικά και σκορπίζονται τα χερόβολα σε όλο το χώρο του αλωνιού. Στο κέντρο του βρίσκεται ο στιχερός , που είναι ένα χοντρό και γερό ξύλο, συνήθως από πουρνάρι, μπηγμένο στο χώμα και στερεωμένο καλά. Πάνω του δένεται η τριχιά, που κρατά τα ζώα όταν γυρνάνε πάνω στο αλώνι. Συνήθως χρησιμοποιούνται άλογα ή μουλάρια. Δένονται μεταξύ τους με λαιμαριές φτιαγμένες με τριχιά και όλα μαζί δένονται με το σκοινί του στιχερού. Ο αγωγιάτης, έτσι λέγεται αυτός που ακολουθεί τα ζώα στο αλώνι, κρατά μια βίτσα στα χέρια, την χτυπά στον αέρα για να τα φοβίζει  και να τρέχουν. Η κίνηση των ζώων γίνεται και προς τις δυο κατευθύνσεις. Το σκοινί του στιχερού μαζεύεται πάνω του ενώ τα ζώα τρέχουν και έτσι πατούν τα χερόβολα σε όλο το αλώνι απ' έξω προς τα μέσα. Ύστερα  τα αλλάζουν. Το ζώο που ήταν απέξω έρχεται μέσα και έτσι  το σκοινί απλώνει. Κατά τη διάρκεια του αλωνισμού γίνεται το "γύρισμα". Με τα δικράνια ανοίγουν το αλώνι. Κάνουν δηλαδή αυλάκια κατά κάποιον τρόπο στο αλώνι για να ανεβάσουν τα χερόβολα που δεν έχουν πατηθεί από τα ζώα και δεν έχει βγει ο καρπός, για να αλωνιστούν. Το αλώνισμα συνεχίζεται μέχρις ότου τα χερόβολα γίνουν άχυρο και φυσικά βγει ο καρπός από τα στάχυα.

    Ύστερα γίνεται το μάζεμα. Η συγκέντρωση του αλωνιού στο στιχερό σε σωρό. Μετά το μεσημέρι γίνεται το λίγνισμα. Ο αέρας που φυσά βοηθά σ' αυτή τη δουλειά. Με τα δικράνια πετάνε ψηλά το άχυρο για να διαχωριστεί από τον καρπό. Ο αέρας το μεταφέρει στην άκρη του αλωνιού. Χρησιμοποιούν ακόμη τα ξύλινα φτυάρια και φυσικά το δριμόνι (μεγάλο κόσκινο) για το κοσκίνισμα του καρπού. Ο καρπός λιάζεται και αποθηκεύεται στα κασόνια ή στα ματαράτσια (μεγάλα υφαντά σακιά). Το άχυρο μεταφέρεται στα καλύβια με τις λιοπάνες ή τα χαράρια για να χρησιμεύσει σαν τροφή στα ζώα τους χειμερινούς μήνες.

Έτσι ολοκληρώνεται η επίπονη εργασία του αλωνισμού. inarcadia.gr

Δήμος Καλαμάτας: Έγκριση συμφωνίας με ΚΤΕΛ για ορεινές κοινότητες

Τη μελέτη για την παροχή συγκοινωνιακού έργου για το 2020 σε ορεινές και απομακρυσμένες κοινότητες του Δήμου Καλαμάτας, ενέκρινε χθες η Οικονομική Επιτροπή του δήμου.

Ανέθεσε, επίσης, την υλοποίηση του έργου στο Υπεραστικό ΚΤΕΛ Μεσσηνίας.

Σύμφωνα με την εισήγηση, η μελέτη αφορά την παροχή συγκοινωνιακού έργου για φέτος, στις Κοινότητες Βέργας, Ελαιοχωρίου, Αρφαρών, Αγρίλου, Βελανιδιάς, Σταματινού και Βρομόβρυσης, που δεν εξυπηρετούνται από υφιστάμενη συγκοινωνιακή γραμμή.

Για την κάλυψη της ανάγκης μετακίνησης των κατοίκων των κοινοτήτων αυτών στην πόλη της Καλαμάτας είναι αναγκαία η ύπαρξη δρομολογίων σύνδεσής τους με την έδρα του δήμου, προς άρση της γεωγραφικής, κοινωνικής και οικονομικής απομόνωσής τους.

Στην εισήγηση επισημαίνεται ότι "επειδή μέχρι σήμερα δεν έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες ανάθεσης του μεταφορικού έργου, όπως προβλέπεται στο νόμο 4199/2013, το συγκοινωνιακό έργο θα παρέχεται από το Υπεραστικό ΚΤΕΛ Μεσσηνίας".

Η χρηματοδότηση του έργου θα προέρχεται από δημοτικούς πόρους. Η συνολική δαπάνη προβλέπεται να ανέλθει στο ποσό των 45.000 ευρώ

Με βάση τις ανάγκες που κατατέθηκαν από τα συμβούλια των κοινοτήτων, καθορίστηκε η δημιουργία 3 συγκοινωνιακών γραμμών. Συγκεκριμένα, 2 δρομολόγια την εβδομάδα στη διαδρομή Καλαμάτα - Αρφαρά - Αγριλος - Βελανιδιά - Σταματινού - Βρομόβρυση με επιστροφή, 6 δρομολόγια την εβδομάδα στη διαδρομή Καλαμάτα - Ελαιοχώρι με επιστροφή και 8 δρομολόγια την εβδομάδα στη διαδρομή Καλαμάτα - Βέργα με επιστροφή.

Γράφτηκε από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

15 Πανδημίες που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας

Πανώλη, χολέρα, λέπρα, ευλογιά, γρίπη... Μία λίστα με τις πιο σημαντικές πανδημίες που εξολόθρευσαν χιλιάδες ή ακόμα και εκατομμύρια ανθρώπους.

Στον τομέα των μολυσματικών ασθενειών, μία πανδημία είναι η χειρότερη δυνατή περίπτωση. Όταν μια επιδημία εξαπλώνεται πέρα από τα σύνορα μιας χώρας, τότε η ασθένεια γίνεται επίσημα πανδημία.

Οι μεταδοτικές ασθένειες υπήρξαν και κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, όπου κυριαρχούσε ο κυνηγός – συλλέκτης. Η στροφή, όμως, προς την αγροτική ζωή πριν από περίπου 10.000 χρόνια δημιούργησε κοινότητες που ήταν επιρρεπείς στις επιδημίες. Η ελονοσία, η φυματίωση, η λέπρα, η γρίπη, η ευλογιά και άλλες μολυσματικές ασθένειες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Όσο εκπολιτιζόταν ο άνθρωπος, οικοδομώντας πόλεις, ανοίγοντας εμπορικούς δρόμους και
διεξάγοντας πολέμους, τόσο πιο πιθανές ήταν οι πανδημίες. Σε αυτή τη λίστα παρουσιάζουμε κάποιες από τις σημαντικές πανδημίες που εξολόθρευσαν μεγάλο αριθμό ανθρώπων και άλλαξαν τον ρου της ιστορίας.
Ο ΛΟΙΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ(430 πχ)
Η παλαιότερη καταγεγραμμένη πανδημία συνέβη κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Αφού η ασθένεια πέρασε από τη Λιβύη, την Αιθιοπία και την Αίγυπτο, διέσχισε τα αθηναϊκά τείχη, τα οποία πολιορκούσαν οι Σπαρτιάτες. Τουλάχιστον τα δύο τρίτα του πληθυσμού της Αθήνας έχασαν τη ζωή τους.

Τα συμπτώματα περιελάμβαναν πυρετό, δίψα, αιμόπτυση και δερματικές αλλοιώσεις. Η ασθένεια, που ήταν μάλλον τυφοειδής πυρετός, εξασθένησε σημαντικά τους Αθηναίους και ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την ήττα τους από τους Σπαρτιάτες.

Ο ΛΟΙΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΩΝΙΝΩΝ

Ο Λοιμός των Αντωνίνων ήταν πιθανώς μια πρώιμη εμφάνιση της ευλογιάς, που ξεκίνησε από τους Ούννους. Οι Ούννοι μόλυναν τους Γερμανούς, οι οποίοι με τη σειρά του μόλυναν τους Ρωμαίους στρατιώτες που βρίσκονταν στις περιοχές τους. Επιστρέφοντας οι στρατιώτες στις πατρίδες τους συνέβαλαν καθοριστικά στην εξάπλωση της ασθένειας.

Τα συμπτώματα περιελάμβαναν πυρετό, πονόλαιμο, διάρροια και, εάν ο ασθενής ζούσε αρκετά καιρό, πυώδεις πληγές. Η πανδημία αυτή συνεχίστηκε έως το 180. Από τα επιφανή θύματα της πανδημίας ήταν και δυο Ρωμαίοι αυτοκράτορες, ο Λούκιος Βέρος και ο πιο γνωστός από το φιλοσοφικό του έργο Μάρκος Αυρήλιος.

Η πανδημία πήρε το όνομά της από δυναστεία των Αντωνίνων που κυβερνούσε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είναι γνωστή και ως ο Λοιμός του Γαληνού, από το όνομα του Έλληνα γιατρού που πρώτος την περιέγραψε.

13. Ο Λοιμός του Κυπριανού (250)

Η πανδημία αυτή πήρε το όνομά της από το πιο γνωστό της θύμα, τον επίσκοπο Καρθαγένης Κυπριανό. Τα συμπτώματα περιλάμβαναν διάρροια, εμετό, έλκη στο λαιμό, πυρετό και γάγγραινα στα χέρια και τα πόδια. Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη για να σωθούν, αλλά προκάλεσαν την εξάπλωση της πανδημίας.

Ενδεχομένως η πανδημία ξεκίνησε από την Αιθιοπία. Στη συνέχεια, όμως, μέσω της Βόρειας Αφρική πέρασε στη Ρώμη και βορειότερα. Υπήρχαν εστίες της πανδημίας και τους επόμενους τρεις αιώνες. Το 444 έπληξε τη Βρετανία και εμπόδισε τις αμυντικές προσπάθειες των Άγγλων εναντίον των Πίκτων και των Σκώτων, με συνέπεια οι ντόπιοι να ζητήσουν τη βοήθεια των Σαξώνων, οι οποίοι σύντομα απέκτησαν τον έλεγχο του Νησιού.

Αρχικά εμφανίστηκε στην Αίγυπτο και στη συνέχεια εξαπλώθηκε μέσω της Παλαιστίνης στα λοιπά εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Ο ΛΟΙΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ

Ο λοιμός άλλαξε την πορεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ανατρέποντας τα σχέδια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού για την επανάκτηση των δυτικών περιοχών της αυτοκρατορία και προκαλώντας τεράστια οικονομικά προβλήματα. Πιστεύεται, επίσης, ότι δημιούργησε μια ατμόσφαιρα Αποκάλυψης που συνετέσε στην ταχύτερη εξάπλωση του Χριστιανισμού.

11. Λέπρα (11ος αιώνας)

Παρόλο που ήταν γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων, η λέπρα εξελίχθηκε σε πανδημία στην Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα, με αποτέλεσμα την κατασκευή πολλών ειδικών εγκαταστάσεων (λεπροκομείων) για να απομονώσουν τον τεράστιο αριθμό των πασχόντων.

Μία αργά αναπτυσσόμενη βακτηριακή ασθένεια, που προκαλεί πληγές και παραμορφώσεις, η λέπρα θεωρήθηκε ως τιμωρία από τον Θεό. Αυτή η δοξασία οδήγησε σε ηθικές κρίσεις και εξοστρακισμό των θυμάτων. Γνωστή ως ασθένεια του Χάνσεν στις μέρες μας, εξακολουθεί να προσβάλλει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους ετησίως, αλλά είναι ιάσιμη.

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Υπεύθυνος για το θάνατο του ενός τρίτου του παγκόσμιου πληθυσμού, αυτή η δεύτερη εμφάνιση της βουβωνικής πανώλης άρχισε ενδεχομένως από την Ασία και κινήθηκε δυτικά με τα εμπορικά καραβάνια. Εισήλθε μέσω της Σικελίας το 1347, όταν έφτασαν φορείς της ασθένειας στο λιμάνι της Μεσσήνης, και γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη.

Η Αγγλία και η Γαλλία επλήγησαν τόσο πολύ που κήρυξαν εκεχειρία στον μεταξύ τους πόλεμο. Το βρετανικό φεουδαρχικό σύστημα κατέρρευσε όταν η ασθένεια άλλαξε τις οικονομικές συνθήκες και τα δημογραφικά δεδομένα. Βορειότερα οι Βίκινγκς έχασαν τη στρατιωτική τους ισχύ και οι εξερευνήσεις τους στη Βόρεια Αμερική σταμάτησαν.

Η Κολομβιανή Ανταλλαγή (1492)

Ο όρος «Κολομβιανή Ανταλλαγή» εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1972 από τον Αμερικανό καθηγητή Ιστορίας και Γεωγραφίας Άλφρεντ Κρόσμπι στο βιβλίο του τίτλο «Η Κολομβιανή Ανταλλαγή» («The Columbian Exchange») για να περιγράψει τις πολιτισμικές και βιολογικές επιρροές μεταξύ των πληθυσμών των Ευρωπαίων και των ιθαγενών του Νέου Κόσμου. Έκτοτε επικράτησε ως όρος στην επιστήμη και τη δημοσιογραφία.

Μετά την άφιξη των Ισπανών κονκισταδόρες στην Καραϊβική, οι ασθένειες όπως η ευλογιά, η ιλαρά και η βουβωνική πανώλη, μεταδόθηκαν στους ιθαγενείς πληθυσμούς. Οι μεταδοτικές αυτές ασθένειες εξολόθρευσαν το 90% των ιθαγενών σε Βόρεια και Νότια Αμερική. Κατά την άφιξή του στο νησί της Ισπανιόλας (σήμερα περιλαμβάνει τα κράτη Αϊτή και Δομηνικανή Δημοκρατία), το 1492, ο Χριστόφορος Κολόμβος και οι άνδρες του ήλθαν σε επαφή με τη φυλή των Ταϊνό, που αριθμούσε 60.000 ανθρώπους. Το 1548 είχαν απομείνει μόνο 500.

Το σενάριο αυτό επαναλήφθηκε σε ολόκληρη την Αμερική. Το 1520 η αυτοκρατορία των Αζτέκων καταστράφηκε από την ευλογιά που μετέφεραν οι Αφρικανοί σκλάβοι. Βρετανική έρευνα το 2019 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η εξολόθρευση περίπου 56 εκατομμυρίων ιθαγενών Αμερικανών τον 16ο και τον 17ο αιώνα, από μολυσματικές ασθένειες, ενδέχεται να άλλαξε το κλίμα της Γης, καθώς η ανάπτυξη της βλάστησης σε προηγουμένως καλλιεργημένες εκτάσεις, μετέφερε περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και προκάλεσε ψυχρό συμβάν, γνωστό στην επιστημονική κοινότητα «Μικρή Εποχή των Παγετώνων» («Little Ice Age»).

Στη δεύτερη καταγεγραμμένη εμφάνισή της, η βουβωνική πανώλη οδήγησε στο θάνατο του 20% του πληθυσμού του Λονδίνου. Καθώς οι θάνατοι αυξάνονταν και οι μαζικοί τάφοι έκαναν την εμφάνισή τους, εκατοντάδες χιλιάδες γάτες και σκυλιά σφαγιάστηκαν ως πιθανή αιτία και η ασθένεια εξαπλώθηκε μέσω των λιμανιών κατά μήκος του Τάμεση. Την καταστροφή ήλθε να αποτελειώσει η 

 Ο Μεγάλος Λοιμός του Λονδίνου (1665)

Μεγάλη Φωτιά του Λονδίνου, το φθινόπωρο του 1666.

Στη δεύτερη καταγεγραμμένη εμφάνισή της, η βουβωνική πανώλη οδήγησε στο θάνατο του 20% του πληθυσμού του Λονδίνου. Καθώς οι θάνατοι αυξάνονταν και οι μαζικοί τάφοι έκαναν την εμφάνισή τους, εκατοντάδες χιλιάδες γάτες και σκυλιά σφαγιάστηκαν ως πιθανή αιτία και η ασθένεια εξαπλώθηκε μέσω των λιμανιών κατά μήκος του Τάμεση. Την καταστροφή ήλθε να αποτελειώσει η Μεγάλη Φωτιά του Λονδίνου, το φθινόπωρο του 1666.

Η πρώτη πανδημία χολέρας (1817)

Η πρώτη από τις επτά πανδημίες της χολέρας τα επόμενα 150 χρόνια, προήλθε από τη Ρωσία, όπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Εξαπλώθηκε μέσα από το νερό και τις τροφές που είχαν μολυνθεί από τα περιττώματα και το βακτήριο μεταφέρθηκε από Βρετανούς στρατιώτες στην Ινδία, όπου πέθαναν εκατομμύρια άνθρωποι.

Η εμβέλεια της βρετανικής αυτοκρατορίας και του ναυτικού της προκάλεσε την εξάπλωση της χολέρας στην Ισπανία, την Αφρική, την Ινδονησία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ιταλία, τη Γερμανία και την Αμερική, όπου σκότωσε 150.000 ανθρώπους. Ένα εμβόλιο ήταν διαθέσιμο το 1885, αλλά οι πανδημίες συνεχίστηκαν.

Ξεκινώντας από την Κίνα και μετακομίζοντας στην Ινδία και το Χονγκ Κονγκ, η βουβωνική πανώλη προκάλεσε 15 εκατομμύρια θύματα. Αρχικά εξαπλώθηκε μέσω των ψύλλων από την επαρχία Γιουνάν και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους παράγοντας που προκάλεσε δύο σημαντικές εμφύλιες διαμάχες στην Κίνα.

Η Ινδία αντιμετώπισε τις σημαντικότερες ανθρώπινες απώλειες και η επιδημία χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για κατασταλτικές πολιτικές από τους Βρετανούς αποικιοκράτες. Η πανδημία θεωρήθηκε ενεργή έως το 1960, όταν τα κρούσματα έπεσαν κάτω από τα 200.

5. Η πανδημία ιλαράς στα Φίτζι (1875)

Ένα χρόνο αφότου τα νησιά Φίτζι του Νοτίου Ειρηνικού εντάχθηκαν στη Βρετανική Αυτοκρατορία, μία ομάδα ντόπιων προεστών επισκέφθηκε την Αυστραλία. Επιστρέφοντας στην πατρίδα τους έφεραν μαζί τους και την ασθένεια. Η ιλαρά εξαπλώθηκε με απίστευτη ταχύτητα και μέσα σε έξι μήνες αφάνισε το ένα τρίτο των κατοίκων των Φίτζι, συνολικά 40.000 άτομα.

ΡΩΣΙΚΉ ΓΡΙΠΗ

Σκίτσο του σατιρικού περιοδικού "Le Grelot" του Παρισιού, που απεικονίζει ένα θύμα της ρωσικής γρίπης, περιτριγυρισμένο από ένα χορό γιατρών και φαρμακοποιών.

Η πρώτη σημαντική πανδημία γρίπης ξεκίνησε από τη Σιβηρία και το Καζακστάν, ταξίδεψε στη Μόσχα, στη Φινλανδία και την Πολωνία, όπου μεταφέρθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μέχρι το επόμενο έτος, μέσω του Ατλαντικού Ωκεανού έπληξε τη Βόρεια Αμερική και την Αφρική. Έως το τέλος του 1890, 360.000 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους.

3. Η Ισπανική Γρίπη (1918)

Στρατιώτες με ισπανική γρίπη σε νοσοκομείο του Κάνσας

Η γρίπη των πτηνών που οδήγησε σε 50 εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως, φαίνεται ότι προήλθε από την Κίνα και μεταδόθηκε από Κινέζους εργάτες που μεταφέρονταν σιδηροδρομικώς μέσω του Καναδά προς την Ευρώπη. Στη Βόρεια Αμερική, η γρίπη εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Κάνσας στις αρχές του 1918 και στην Ευρώπη την άνοιξη της ίδιας χρονιάς.

Την ονομασία της «ισπανική γρίπη», την οφείλει στις δημοσιογραφικές αναφορές για την έξαρση της ασθένειας στη Μαδρίτη. Η απειλή της ισπανικής γρίπης εξαφανίστηκε το καλοκαίρι του 1919, όταν το μεγαλύτερο μέρος των ασθενών είχε αναπτύξει ανοσία ή είχε πεθάνει.

2. Η Ασιατική Γρίπη (1957)

Εκατοντάδες σπουδαστές άρρωστοι με ασιατική γρίπη σε ιατρείο έκτακτης ανάγκης

Ξεκίνησε από το Χονγκ Κονγκ και γρήγορα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Κίνα και έπειτα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη η Μεγάλη Βρετανία ήταν αυτή που επλήγη περισσότερο με 14.000 νεκρούς μέσα σε έξι μήνες. Ένα δεύτερο κύμα της ασιατικής γρίπης ακολούθησε στις αρχές του 1958, προκαλώντας συνολικά περίπου 1, 1 εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως, με 116.000 θανάτους μόνο στις ΗΠΑ. Δημιουργήθηκε εμβόλιο που περιόρισε σημαντικά την πανδημία.

1. Η μάστιγα του AIDS (1981)

Το AIDS, που ταυτοποιήθηκε το 1981, καταστρέφει το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ατόμου, με αποτέλεσμα τον θάνατό του από ασθένειες που το σώμα συνήθως καταπολεμά. Όσοι έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV αντιμετωπίζουν πυρετό, πονοκέφαλο και διογκωμένους λεμφαδένες.

Το AIDS παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στις αμερικανικές κοινότητες των ομοφυλοφίλων, αλλά πιστεύεται ότι αναπτύχθηκε από έναν ιό χιμπατζή από τη Δυτική Αφρική τη δεκαετία του 1920. Η ασθένεια, η οποία διαδίδεται μέσω ορισμένων σωματικών υγρών, μεταφέρθηκε στην Αϊτή τη δεκαετία του 1960, στη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του 1970.

Τα επόμενα χρόνια αναπτύχθηκαν θεραπείες που επιβραδύνουν την πρόοδο της νόσου, αλλά 35 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν πεθάνει από AIDS.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/listes/26?utm_campaign=content&utm_source=newsletter&utm_medium=email

Αγκινάρα.

Αγκινάρα. Ένα πολύτιμο φάρμακο της φύσης για το συκώτι και τη χολή.

Χρησιμοποιούμενα μέρη του φυτού: Εκχυλίσματα φύλλων και λουλουδιών

Παραδοσιακή Χρήση:

– Αντιφλεγμονώδες
– Αντιοξειδωτικό
– Διεγερτικό της όρεξης
– Διεγερτικό της χολής – Χολική ανεπάρκεια
– Κυτταρική αναγέννηση
– Καθαρισμός- Αποτοξίνωση
– Διαταραχές του πεπτικού συστήματος—Μετεωρισμός
– Ναυτία
– Διουρητικό
– Μείωση της χοληστερόλης LDL
– Αγγειακές διαταραχές

Σύνοψη: Η Αγκινάρα, έχει χρησιμοποιηθεί παραδοσιακά ως τρόφιμο και φάρμακο από τους πρώιμους ελληνορωμαϊκούς χρόνους. Στην αρχαία Ρώμη, τα φύλλα αγκινάρας χρησιμοποιούνταν ως διουρητικό και χωνευτικό φάρμακο. Η γερμανική φαρμακοποιία χρησιμοποιεί τα φύλλα αγκινάρας για την αντιμετώπιση γαστρεντερικών διαταραχών που προέρχονται από έλλειψη χολής, καθώς και για την τόνωση της όρεξης και της διούρησης.

Οι γερμανικές αρχές αναγνωρίζουν ότι τα «πικρά» διεγείρουν την παραγωγή της χολής, αυξάνουν τη χολική διαλυτότητα και καθαρίζουν το ήπαρ από το συσσωρεμένο λίπος.

Πηγή: https://medmelon.gr