Η κατοικία στη Βρομόβρυση.

Η αρχιτεκτονική των κατοικιών ήταν σχεδόν η ίδια σε όλη την Πελοπόννησο. Σε κάθε χωριό τα περισσότερα σπίτια ήσαν δίπατα, δηλαδή είχαν το επάνω πάτωμα (ανώι) και το κάτω (κατώι), που ήταν το ισόγειο. Στη πρόσοψη υπήρχε το πλατύσκαλο, ένα είδος βεράντας, όπου υπήρχε και η είσοδος στο ανώι. Για την άνοδο στο πλατύσκαλο υπήρχε πάντα μια εξωτερική σκάλα. Το κατώι εκτός από αποθηκευτικός χώρος, προοριζόταν συνήθως και για το στάβλισμα των ζώων (άλογα , γαϊδούρια ). Το ανώι συνήθως αποτελείτο από δύο μεγάλα δωμάτια και ανάμεσά τους ένα μικρό δωμάτιο (η καμαρούλα), που συνήθως ήταν το υπνοδωμάτιο του παππού και της γιαγιάς. Το ένα από τα δύο μεγάλα δωμάτια (η σάλα) ήταν η επίσημη σαλοτραπεζαρία του σπιτιού και το υπνοδωμάτιο του ζεύγους, ενώ το άλλο, που είχε και το τζάκι, ήταν η κουζίνα, το καθιστικό, αλλά και το υπνοδωμάτιο των παιδιών. Το τζάκι εκτός από τη θέρμανση το χειμώνα, όλο το χρόνο έπαιζε και το ρόλο της σημερινής ηλεκτρικής κουζίνας. Όλα τα σπίτια ήταν λιθόκτιστα και συνήθως κτισμένα από Λαγκαδιανούς Μαστόρους, με βοηθούς ένα τσούρμο μαστορόπουλα και τα απαραίτητα ζώα για τις βαριές μεταφορές. Όλοι μαζί αποτελούσαν μια κομπανία με αρχηγό το πρωτομάστορα, που έκανε τη συμφωνία με το νοικοκύρη. Δεν χρειάζονταν συμβόλαια και υπογραφές, αφού συμφωνούσαν έδιναν τα χέρια και αυτό ήταν όλο. Η συμφωνία ήταν απαραβίαστη. Το θεμελίωμα του σπιτιού είχε τη δική του γραφικότητα, για το στέριωμά του, θα έπρεπε να γίνει το σφάξιμο (η θυσία) κάποιου ζώου (συνήθως κόκορα ) και να στάξουν στο θεμέλιο αίμα από το ζώο, για να στεριώσει καλά το σπίτι.