Ο 'Aγιος Φλώρος είναι ένα χωριό 294 κατοίκων με πανέμορφη βλάστηση, 20 χλμ. βορειοδυτικά της Καλαμάτας και μόνο 3 χλμ βορειοδυτικά του Αρφαρά, χτισμένο στις όχθες του ποταμού Παμίσου. Εϊναι πεδινή περιοχή με έκταση 820 στρεμμάτων.
Στο βορειοανατολικό άκρο της Μεσσηνιακής πεδιάδας σε απόσταση 18 χλμ. από την Καλαμάτα και 3 χλμ. από το Αρφαρά βρίσκεται το δ.δ. του Αγίου Φλώρου (294 κάτοικοι). Λίγα χωριά στη Μεσσηνία είναι τόσο γνωστά όσο ο 'Aγιος Φλώρος. Το πρώτο μεγάλο χωριό στο κατέβασμα για Μεσσηνία πέρασμα - σταθμός. Εκεί οι πηγές του Παμίσου, εκεί το ιστορικό πλατάνι του. Ένα χωριό που σχεδόν αγνοούμε το εσωτερικό του. Τόσο κρατάει τον ταξιδιώτη η υπόσχεση μιας μικρής γαλήνιας διακοπής του ταξιδιού, εκεί κατάδρομα, στο δροσερότερο ίσκιο της διαδρομής. Εκεί που όλες οι αισθήσεις συλλειτουργούν και συγκινούνται καθώς σαν ένα θαύμα του νερού, μιας χθόνιας θεότητας "επιφάνεια", σαρκώνεται σαν παρουσία, στη μορφή του παμμέγιστου πλάτανου. Ένα ιερό πανάρχαιο ποτάμι διαστέλλει τον κορμό του, μεταγγίζοντας στις φλέβες του δέντρου τη ζωοδότειρα δύναμή του. "Στο δρόμο από τη θουρία προς την Αρκαδία υπάρχουν οι πηγές του Παμίσου όπου μικρά παιδιά βρίσκουν γατρειά". (Παυσανίας Μεσσηνιακά: IV, 31-4). Η Προδωρική λατρεία του ποτάμιου θεού Παμίσου, με τα χρόνια επαναφέρθηκε από τους Δωριείς ηγεμόνες, όπως και άλλες - του Ιθωμάτα και του Μαχάονα. Του Παμίσου ξανανέωσε ο Συβότας, και όρισε γιορτή και θυσία στις πηγές του. Ο Πάμισος, προελληνικό το όνομά του, όπως ίσως και η λατρεία του, λατρευόταν σαν θεός θεραπευτής. Προς βορρά του χωριού βρίσκεται ο μικρός δωρικός ναός του Παμίσου, που ανασκάφθηκε από τον Natan Valmin το 1934. Στο εσωτερικό του, και σε βάθος 1,55μ. βρέθηκαν ένα πλήθος αναθήματα που θεωρήθηκαν σαν "βόθρος προσφορών". Εκεί πρέπει να ρίχνονταν τα ειδώλια και τα' άλλα τάματα μέσα σε κάποια πηγή "μάτι" για το καλόπιασμα του θεού. Αρκετά "αφιερώματα" βρίσκονται στο Μπενάκειο αρχαιολογικό μουσείο Καλαμάτας για συντήρηση και φύλαξη, αλλά και η ακροκέραμος του ιερού ναού. Όλα τα ορειχάλκινα ευρήματα (24 ορειχάλκινα ειδώλια, 19 διάφορα ορειχάλκινα αντικείμενα και 14 νομίσματα) μεταφέρθηκαν το 1934 και βρίσκονται μέχρι σήμερα στο Τμήμα Ορειχαλκίνων του Εθνικού Μουσείου Αθηνών.
Στον ιστορικό πλάτανο του Αγίου Φλώρου καταγράφονται πλήθος σημαντικές μνήμες από τις πιο οδυνηρές - όπως το κρέμασμα πολλών Ελλήνων αγωνιστών κατά τον κατατρεγμό, των κλεφτών αλλά και κατά την Επανάσταση για παραδειγματισμό. Το 1825 οι άραβες κρέμασαν και τον Γιάννη Φλέσσα, αδελφό του πυρπολητή των ψυχών Δικαίου Παπαφλέσσα, που είχε πιασθεί αιχμάλωτος στη μάχη των Ελληνικών. Επίσης στον ίδιο πλάτανο βρήκε στις νάκες τους, ο Γέρος του Μωριά, έξι παιδιά βυζαστάρικα. "Τα είχαν - όπως αφηγείται ο Φωτάκος - αφήσει οι μανάδες τους για να σωθούν από το κυνήγι των Αραπάδων. Αυτοί τα πήραν και τα κρέμασαν με τις νάκες τους στον πλάτανο και ύστερα από τρεις μέρες τα βρήκε ο Κολοκοτρώνης. Είχαν τα χέρια στο στόμα τους και εβύζαιναν τα ματωμένα πλέον δάχτυλά τους". (Φωτάκος, απομνημονεύματα τ. Β΄ σελ.307 - 308).
Πριν το 1867 στη θέση του σημερινού χωριού υπήρχαν μόνο δυο κτίρια. Μια καζάρμα (φυλάκιο), που είχε χτιστεί επί Οθωνα για ασφάλεια των περαστικών, και ένα μικρό μπακάλικο ταβερνάκι., στη θέση του σημερινού παλιού καφενείου. Εκεί κοντά στην πηγή του πλάτανου ήρθαν οι νέοι μετεπαναστατικοί κάτοικοι της Βρομόβρυσης, για να βρούν καλύτερη τύχη και νερό, στα πεδινά χωράφια τους. Βρήκαν τότε εκεί έναν ειδυλλιακό παρθένο τόπο, πνιγμένο στις ιτιές, στις μουριές, στις λυγαριές και στις πικροδάφνες.
Μ' άγριες συκιές και βάτους, υδρόχαρα φυτά και κουνούπια. Σε λίγο καιρό ημέρεψαν τον τόπο που έγινε χωριό, καθώς χτίζονταν ολοένα τα πέτρινα τα διώροφα, τα στέρεα σπίτια του Αγίου Φλώρου από τους θαυμαστούς Λαγκαδιανούς μαστόρους. Το χωριό χτίστηκε με ραχοκοκκαλιά του το δρόμο, δεξιά και αριστερά τα σπίτια τα περισσότερα προς της ανατολής τα ριζώματα, μπροστά από τα παρακλάδια του Μακρυπλαγίου. Πρός τη δύση, η ανοιχτή πεδιάδα που την ποτίζει ο Πάμισος ένα από τα πολυυδρότερα ποτάμια στην Πελοπόννησο. Βόρεια έχει το Παπαδόρεμα, νότια το χείμαρρο του Αγίου Δημητρίου. Προς την ανατολή τη βουνοπλαγιά της Τσούκας και του Κάστρου, στα δυτικά το ρέμα της Κοκοσιάς και τον Βία, παραπόταμου του Παμίσου. Το όνομά του που προϋπήρχε, το χρωστάει σε ένα ξωκλήσι των Αγίων Μαρτύρων Φλώρου και Λαύρου (αδελφών λιθοξόων, βυζαντινών του 4ου αιώνα): ήταν χτισμένο 5 μ. από τη δυτική πλευρά του σημερινού ναού Αγίου Φλώρου, και δεν έμεινε κανένα χνάρι του. Ο μητροπολιτικός ναός του δ.δ. είναι αφιερωμένος στη μνήμη των Αγίων μαρτύρων Φλώρου και Λαύρου και άρχισε να χτίζεται το 1880 με συνεισφορές των κατοίκων. Το Ιερό Ευαγγέλιο είναι εκδόσεως του 1857 του Ελληνικού Τυπογραφείου "Αγίου Γεωργίου". Στις 18 Αυγούστου γιορτάζει ο ιερός ναός και πανηγυρίζει το χωριό στο χώρο "Πανηγυρίστρα" (τριήμερη διάρκεια εμποροπανήγυρις από 16 μέχρι 18 Αυγούστου).
Σημαντικό εκκλησάκι της περιοχής είναι ο πάνω 'Aγιος Χαράλαμπος (ναός ταφικός μάλλον) χτισμένος στο 1835 στα Μακραίικα πάνω ψηλά στην πλαγιά του βουνού.
Βόρεια του συνοικισμού Σπυραίικα υπάρχει η σπηλιά "Γιαννήρακας" με σταλαχτίτες - σταλαγμίτες, ανεξερεύνητη. Στο εσωτερικό της βρέθηκαν τεμάχια αγγείων διαφόρων εποχών. Το Κάστρο η Καστρούλι στον 'Aγιο Φλώρο έχει τείχη από το βορρά και την ανατολή, και πύλη στη βορειοδυτική γωνία. Σύνορο της εύφορης Μεσσηνίας προς τα ανυπότακτα λημέρια των κλεφτών μοιάζει να είναι, αμυντική κατασκευή των Παλαιολόγων σε κάποια σχέση με το κάστρο στο Πήδημα που σε αυτό έμειναν κατά διαστήματα οι Παλαιολόγοι.
Πρώτοι οι Βενετσιάνοι είχαν οργανώσει ιχθυοτροφείο (ντιβάρι) στις εκβολές του Παμίσου κατά την τριακονταετία 1685-1715 που κατείχαν το Μοριά. Το 1972 οργανώνεται νέο, και το 1978 πωλείται στους αδελφούς Ηλία και Παναγιώτη Γεωργούντζου από το Αρφαρά. Μέχρι σήμερα συνεχίζουν να καλλιεργούν σ'αυτό, με μεθόδους καθαρά επιστημονικές, πέστροφες (salmo irideus) που θεωρούνται το πιο εκλεκτό είδος ποτάμιων ψαριών. Δίπλα στο ιχθυοτροφείο διατηρούν εξοχικό κέντρο όπου μπορεί να γευτεί κανείς τη νοστιμιά της πέστροφας.
Οι σημερινοί κάτοικοι φιλόξενοι και γλυκομίλητοι κρατούν κάποιες μνήμες - ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι - από την ιστορία του χωριού τους. Πολλά από τα έθιμα κρατιούνται ακόμη.
Στο δ.δ. του Αγίου Φλώρου υπάγεται ο οικισμός Χριστοφιλαίικα που έχουν χτιστεί δεξιά και αριστερά του δημοσίου δρόμου Καλαμάτας - Τριπόλεως σε απόσταση 3χλμ. από τον 'Aγιο Φλώρο. Είναι και οι κάτοικοι στα Χριστοφιλαίικα από την ίδια ρίζα: τη Βρομόβρυση, την ορεινή τους πατρίδα. Αισθάνονταν ορεινοί πρίν λίγες δεκαετίες, τώρα δέθηκαν κι αυτοί με τον Μεσσηνιακό κάμπο. Καλλιεργούν δημητριακά, ελιές και διατηρούν λίγη κτηνοτροφία. Πηγή: Δήμοι News.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου