Βρομόβρυση - Ιστορική ΑναδρομήΗ Βρομόβρυση, ο 'Aγιος Φλώρος, τα Χριστοφιλαίικα και τα Τσουκαλαίικα, είναι τέσσερα χωριά που έχουν την ίδια ορεινή ρίζα. Η πατρίδα τους, η ορεινή, των νεότερων αυτών οικισμών, ήταν η 'Aνω Βρομόβρυση - χτισμένη ψηλά στα Βρομοβρυσαίικα βουνά - που σήμερα αποτελεί ένα πανέμορφο τοπίο αναψυχής. Λίγα ερείπια και ένα εκκλησάκι της Παναγιάς ("καψοχειροβολούσα" - γιορτάζεται στις 2 Ιουλίου), σημαδεύουν ένα χωριό δυνατό, που έδωσε πολλά στον Αγώνα του ΄21. Το κακόηχο όνομά της η Βρομόβρυση ενδεχομένως το πήρε από κάποια θειούχα πηγή. Ο Πουκεβίλ γράφει ότι το τοπωνυμικό Βρομόβρυση σημαίνει τις μερικές θειούχες πηγές που είχαν τη χαρακτηριστική οσμή του θειαφιού (1800 και πρίν). Από παράδοση και από συσχέτιση γραφτών μαρτυριών φαίνεται ότι η παλιά Βρομόβρυση, από το 1460 ήταν οικισμός, όταν ήρθαν κυνηγημένες από το φόβο των Τούρκων, οικογένειες. Οι Βρομοβρυσαίοι στην περίοδο 1686-1715 (Βενετοκρατία) ξεθαρρεύουν κι όλο κατεβαίνουν προς το δημόσιο δρόμο, κι αρχίζουν και αποκτούν ριζοπιασίματα, εκεί που η ζωή ήταν ταν ευκολότερη. Και χτίζουν πέτρινες καλύβες στους συνοικισμούς της σημερινής Βρομόβρυσης - Δρέμι, Σφενδάμι, Κρασοπούλα, Παλιοκαλύβες, Μακραίικα, Παλιά Χριστοφιλαίικα και Σγατζαίικα, ανατολικά από το μεγάλο γεφύρι του Αγίου Φλώρου. Στην περίοδο 1715-1770 (αρχές β' Τουρκοκρατίας), η Βρομόβρυση που υπάγεται στο βιλαέτι του Λεονταρίου, εδραιώνεται στις νέες της οικιστικές εστίες, αλλά μειώνεται ο πληθυσμός από επιδημίες, που κατά παράδοση ήταν ως 300 οικογένειες. Οι Βρομοβρυσαίοι, ορεινοί διεκδικητές της κάθε σπιθαμής γης, εργατικοί και φιλότιμοι, έκαναν μεγάλο αγώνα για να στεριώσουν σε πεδινότερα κτήματα. Η παράδοση δίνει πολλούς εξοντωτικούς πολέμους ανάμεσα στις οικογένειες αλλά και με τους κατέχοντες καμπίσια κτήματα. Και με τον αέρα της προσφοράς τους στους απελευθερωτικούς πολέμους, έβαλαν χέρι-πόδι κάτω στον κάμπο. Οι διαμάχες με τα χωριά της Σκάλας και του Μπάστα, για τα δυτικά του δρόμου χωράφια, κράτησαν χρόνια. Με τα Ορλωφικά, αρχίζουν συνεχείς οι δύσκολες μέρες. Φαίνεται ότι οι Βρομοβρυσαίοι κυνήγησαν τους Αρβανίτες, που είχαν αφανίσει τον τόπο και όλο το Μοριά. Επίσης και στον καταδιωγμό των κλεφτών οι Βρομοβρυσιώτες πολέμησαν τους Τούρκους με τα παλικάρια τους: τον Παναγιώτη Κούστα και τον Αθανάσιο Δαγρέ. Οι Bρομοβρυσαίοι ανήκαν στα Σαμπάζικα, περιοχή φημισμένη πως είχε τα "δυνατότερα ελληνικά όπλα". Σ' αυτήν και η βρομόβρυση. Πολέμησαν τα παλικάρια της στο Λεοντάρι, στην Καρύταινα, στο Βαλτέτσι, στην Τριπολιτσά, όπου σκοτώθηκε και ο Δαγρές. Στο πλευρό του και ο Κωνσταντίνος Κολλιτσίδας έδωσε πολλά καθώς και πάρα πολλοί άλλοι, που πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες σ' όλη τη διάρκεια του Εικοσιένα. Με την Απελευθέρωση, κατέβηκαν στα παλιά τους χειμαδιά κι έκαναν εννιά οικισμούς: Τα Καραγεωργαίικα, τα Μακραίικα, την Κρασοπούλα, το Σφενδάμι, το Δρέμι, τα Σγατζαίικα, τα παλιά Χριστοφιλαίικα, τα παλιά Τσουκαλαίικα και τα Γεωργανταίικα. Απ' αυτούς έμειναν μόνο τέσσερις να κατοικούνται ακόμη: η Κρασοπούλα, το Σφενδάμι και το Δρέμι, οικισμοί, που απαρτίζουν το σημερινό δημοτικό διαμέρισμα της Βρομόβρυσης, και τα Χριστοφιλαίικα που υπάγεται στο δ.δ. του Αγίου Φλώρου. Στολίδι για την Βρομόβρυση είναι ο θολογύριστος ναός του Αγίου Νικολάου, εξαιρετικό δημιούργημα βυζαντινής τεχνοτροπίας χτισμένος το 1845. Έχει οικοδομηθεί στην ίδια θέση παλαιότερου μικρού ναού και δίπλα του υπάρχει ακόμη και σήμερα το κελί που χρησιμοποιούσαν οι βρομοβρυσαίοι για σχολείο στα δύσκολα χρόνια της μετοικήσεως των κατοίκων στη τωρινή θέση. Ο 'Aγιος Χαράλαμπος ('Aνω) βρίσκεται στον έρημο σήμερα συνοικισμό Μακραίικα σκαρφαλωμένο ψηλά στην πλαγιά του βουνού και έχει διαστάσεις 9Χ4,50μ. Σώζεται σήμερα όπως σχεδόν πρωτοχτίστηκε το 1835. Στην κορυφή του όρους Γουβάλα και λίγο ανατολικά στα σύνορα με τον Δήμο Οιχαλίας βρίσκεται ο Νεραιδόκηπος. Ο Παυσανίας τον αναφέρει μεγάλη τάφρο, λόγω μεγάλης καθίζησης του εδάφους. Στα σύνορα της Βρομόβρυσης με το χωριό Σταματινού και στη θέση Τρούπα, συναντάμε την εκκλησία του 'Aγίου Γεωργίου του "Χοζεβίτη". Η σημερινή Βρομόβρυση αριθμεί 158 κατοίκους. Οι κάτοικοι της 'Aνω Βρομόβρυσης μετά την απελευθέρωση επεκτάθηκαν δυτικά σε μια μεγάλη ορεινή περιοχή, που ορίζεται δυτικά από τον σημερινό δρόμο Καλαμάτας-Τριπόλεως, νότια από το ρέμα Αγίου Δημητρίου, και βόρεια από τα ευρισκόμενα νοτίως του Κατσαρού υψώματα. Σήμερα κατοικούνται μόνο η Κρασοπούλα, το Σφενδάμι και το Δρέμι. οικισμοί που απαρτίζουν το νέο δημοτικό διαμέρισμα της Βρομόβρυσης του νεοσύστατου Δήμου Καλαμάτας. Το ίδιο χρονικό διάστημα εγκαταστάθηκαν στον 'Aγιο Φλώρο και άλλοι στα Χριστοφιλαίικα. Τα βρομοβρυσαίικα βουνά είναι η σημαντικότερη πρόκληση για τους φίλους της ορεινής απόλαυσης, της πεζοπορίας και της αναρρίχησης. Η κατάβαση του φαραγγιού βαθυρέματος με τους καταπληκτικούς καταρράκτες, αληθινή πρόκληση. Η μεγαλοπρέπεια σε συνδυασμό με την μεγαλειώδη ομορφιά και την αρμονία των αντιθέσεων συναρπάζουν και γαληνεύουν την ψυχή του ανθρώπου. Πανέμορφα δάση από βελανιδιές και κουμαριές, πλατάνια, πουρνάρια, φαράγγια, χαράδρες, σπήλαια, πηγές, καταρράκτες, ποτάμια και νερά, ζώα, πουλιά, ξερόχτιστα πετροκαλύβια και χωριά με παραδοσιακά χτίσματα, σαγηνεύουν τον ταξιδιώτη και τον μεταφέρουν σε άλλους κόσμους και άλλες εποχές. Εποχές του μύθου, του θρύλου, αλλά και της ιστορίας. Και αναζητά στο δρόμο του, νύμφες και δρυάδες, καραούλια και κλεφταρματωλούς, πεδία και αντάρτες, αφού διασχίζει τα βουνά και τις κορυφογραμμές, όπου η κάθε πέτρα, το κάθε δενδρί, έχει και κάτι να διηγηθεί και να μαρτυρήσει. πηγή : Στάμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου