Μουλάρι και Γαιδούρι..μέσα μεταφοράς και εργασίας.

Γνωριμία με την Πανίδα της Βρομόβρυσης-"Ο γάιδαρος και το μουλάρι, τα μεταφορικά μέσα της εποχής"<H ΦΟΥΛΑ ΜΑΣ>


Μουλάρι.
Το μουλάρι ή ημίονος προέρχεται από τη διασταύρωση γάιδαρου και φοράδας. Το μουλάρι δεν μπορεί να αναπαραχθεί ,λόγω των χρωματοσωμάτων που έχει. Είναι πιο μεγαλόσωμο από το άλογο και έχει σώμα αλόγου και πόδια γάιδαρου. ΄Εχει τη δυνατότητα να μεταφέρει μεγάλα βάρη. Μεταφορικά ο όρος μουλάρι , χρησιμοποιείται για κάποιο που έχει επιμονή (μουλάρωσε).


Ο γάιδαρος ή όνος   Ο γάιδαρος λέγεται και όνος. Είναι κατοικίδιο ζώο , θηλαστικό ,που ανήκει στην τάξη περισσοδάκτυλα. Πρόκειται για ζώο που φημίζεται για την υπομονή του. Αποτελεί σύμβολο ταπεινότητας και αυτό χρησιμοποίησε ο Χριστός , για την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα. Από τη δια σταύρωση αλόγου (φοράδας) και γάιδαρου προέρχεται το μουλάρι. Είναι ζώο υπομονετικό , πεισματάρικο και χρήσιμο ,ιδιαίτερα στους γεωργούς. Ο Αίσωπος , το αναφέρει στους μύθους του και πολλά σύγχρονα παραμύθια μιλούν για αυτό.


Στη Βρομόβρυση χρησιμοποιούσαν  οι χωρικοί  και τα δύο ζώα για μεταφορές αγαθών και ακόμα να μεταφέρουν τους ίδιους. Στο χωριό δεν υπήρχαν  άλογα ,λόγω του ορεινού δύσκολα τα άλογα κινούνται. Κάθε οικογένεια είχε από ένα ,που ήταν το δεξί τους χέρι. Με αυτά ζευγάριζαν , κουβαλούσαν ξύλα , σιτάρια και πήγαιναν στα χωράφια και στα ζώα τους .  Τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους , τα πετάλωναν και πολλές φορές έφερναν και κτηνίατρο να τα δει. Βλέπετε ήταν το μεταφορικό τους μέσο, το τρακτέρ και το φορτηγό τους.!!Σήμερα υπάρχουν λιγοστά.!!!!!!

Εμείς τα παιδιά τα προσέχαμε και τα αγαπούσαμε . Πολλές φορές αναλαμβάναμε να τα ταϊζουμε , να τα ποτίζουμε και να καθαρίζουμε το μέρος που έμεναν . Τα καλοκαίρια μας τα φόρτωναν στάχυα , για να τα φέρουμε στα αλώνια στο χωριό. ΄Εβλεπες πολλά ζώα στη σειρά φορτωμένα και μας οδηγούς . Η χαρά μας ήταν μεγάλη ,όταν γυρίζαμε πίσω στα χωράφια και τα ζώα ήταν ξεφόρτωτα. Κάμε αγώνες δρόμου .
Ακόμα και στα πανηγύρια οι χωριανοί πήγαιναν με τα ζώα τους. ΄Εριχναν πάνω στο σαμάρι κάποια κουβέρτα καινούρια , κάθιζε ο πατέρας ή  η μητέρα και τα παιδιά κάθονταν πίσω από το σαμάρι (καπούλια)) και μάλιστα μας έδεναν με σχοινί ,για να μην πέσουμε.

Αξέχαστα χρόνια, αξέχαστες εποχές………………….