Τα έθιμα στην Μεσσηνία πρόσταζαν πριν τον γάμο να γίνουν οι
αρραβώνες, πάντα Σαββατόβραδο στο σπίτι της νύφης, όπου ο πατέρας του
γαμπρού περνούσε στους μελλόνυμφους τις βέρες κάνοντας πρώτα με αυτές το
σήμα του σταυρού στο εικόνισμα. Έπειτα ακολουθούσε μεγάλο γλέντι στο
οποίο συμμετείχαν συγγενείς και από τα 2 σόγια. Οι γονείς καθόριζαν την
ημερομηνία γάμου και τα παιδιά στο διάστημα αυτό είχαν την ευκαιρία να
γνωριστούν καλύτερα. Κουμπάρος γινόταν ο νονός του γαμπρού. Οι
προσκλήσεις για τον γάμο ήταν προφορικές και οι καλεσμένοι ήταν
ενημερωμένοι σχεδόν από τους αρραβώνες για το πότε θα τελεστεί ο γάμος ο
οποίος σίγουρα θα γινόταν ημέρα Κυριακή.Την Τετάρτη πριν τον γάμο, οι κοπέλες πήγαιναν στα σπίτια των μελλονύμφων για να πιάσουν όπως λέγονταν το προζύμι με το οποίο θα φτιάχνονταν οι πίτες του γάμου. Για να είναι το πρώτο παιδί του ζευγαριού αγόρι, το αλεύρι ξεκινούσε να το κοσκινίζει ένα αγόρι πρωτότοκο.
Την Πέμπτη, κοπέλες, από το σόι και το
περιβάλλον της νύφης, πήγαιναν στο δάσος κι έφερναν φτέρη και άνθη με τα
οποία γέμιζαν τα μαξιλάρια και στόλιζαν το «γιούκο» της.
Την Παρασκευή γινόταν στο σπίτι της νύφης το άπλωμα των προικιών και
το απόγευμα πήγαιναν οι γυναίκες του χωριού για να τα δουν. Το βράδυ τα
δίπλωναν πάνω σε μπαούλα και το Σάββατο το πρωί οι συγγενείς του γαμπρού
πήγαιναν να τα πάρουν με άλογα. Αφού γλεντούσαν τα φόρτωναν στα άλογα
τα οποία η μητέρα της νύφης στόλιζε με λευκά μαντήλια που έδενε στο
καπίστρι τους. Ευχόταν να είναι καλορίζικα και έφευγαν.Την Κυριακή το γλέντι ξεκινούσε απ’ το πρωί.
Άρχιζαν μετά τις δέκα η ώρα να καταφθάνουν στο σπίτι του γαμπρού και της νύφης οι καλεσμένοι τους. Τους είχαν καλέσει από προηγούμενες ημέρες για το γάμο και τα στεφανώματα. Όσους καλούσαν για το γάμο έπρεπε να καθίσουν στο τραπέζι το μεσημέρι και το βράδυ, ήσαν δε υποχρεωμένοι να πάνε ο κάθε ένας με το «ντενταρούκι» του. Το ντενταρούκι του γάμου, αποτελούσαν μια πίττα (ψωμί καλοζυμωμένο και επάνω κεντημένο με άνθη και παραδόσεις διάφορες), ένα σφάγιο, αρνί ή κατσίκι, ή κανένα κομμάτι από σφάγιο (μπούτι) και μερικά γλυκά συνήθως δίπλες, ωραία διπλωμένα σε ταυλομεσάλα (τραπεζομάντιλα) και τοποθετημένα όλα σε σακκούλια. Έπειτα ο γαμπρός πήγαινε με ακολουθία να πάρει την νύφη. Αν η νύφη ήταν από άλλο χωριό τότε πήγαιναν να την ανταμώσουν με άλογα στολισμένα με τα καλύτερα χρωματιστά κιλίμια και μεταξωτά μαντήλια. Έπειτα γινόταν και γλέντι τρικούβερτο ώς το πρωί.
Την Δευτέρα το μεσημέρι η νύφη μετά το φαγητό πρόσφερε δώρα στην πεθερά και αν υπήρχε στην κουνιάδα της, ενώ έδινε στους καλεσμένους από ένα μεταξωτό μαντήλι. Αργότερα κατέβαιναν στην βρύση του χωριού όπου και έριχναν νομίσματα για την νύφη και εκείνη τους κερνούσε νερό με ένα πήλινο κανάτι ενώ ακολουθούσε ένα παιχνίδι το γνωστό σήμερα μπουγέλωμα. Τις δυο επόμενες εβδομάδες, οι Κυριακές ήταν αφιερωμένες στους γονείς της νύφης όπου γίνονταν τα πιστόφια, δηλαδή η επιστροφή της νιόπαντρης στο πατρικό της για να δει τους γονείς της και να γλεντήσουν για ακόμη μια φορά.
Αξιοσημείωτο ήταν πως για ένα χρόνο μετά τον γάμο, το νιόπαντρο ζευγάρι δεν θα έπρεπε να παρευρεθεί σε μνημόσυνο ή κηδεία ούτε για ένα χρόνο να βάλουν στο στόμα τους κόλλυβα. Ακόμη και αν τύχαιναν σε ένα τέτοιο περιστατικό έβγαιναν από την εκκλησία ώσπου να τελειώσει. Κάποια από τα έθιμα της Μεσσηνίας ισχύουν ακόμη άλλα όχι. Το σημαντικό όμως είναι ότι ακόμη και σήμερα ξέρουν να δίνουν στον γάμο την τιμή που του αξίζει και ξέρουν να γλεντούν. Έτσι ο παραδοσιακός γάμος στην Μεσσηνία με την πινελιές εκσυγχρονισμού συνεχίζει να είναι απλά τέλειος.
Πηγή: ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: MESSINIA RADIO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου